Deze vrijdag is een dag van nationale rouw. En dat is goed. Want als ik één ding onthouden heb uit de stroom van nieuwsberichten van de afgelopen dagen, is dat woorden tekortschieten. Dat zegt men als men de tragedie niet in woorden kan vatten, omdat het leed, het afgrijzen, het verdriet, de last, de duisternis, de shock te groot, te diep, te zwaar, te zwart zijn. Ik las woorden die in de buurt kwamen:tomeloos, gruwelijk, ijzingwekkend, noodlottig, schrijnend, onvatbaar, hemeltergend,... Ik las het woord "hartverscheurend" en voelde een haast fysieke pijn. Maar ook dan schoot dat woord nog tekort.
Ik zag beelden, een overvloed aan beelden: verwrongen ijzer, gebroken glas, zwaailichten, kaarsjes, bloemen, een verlichte tunnelmond in de nacht, een grijze begrafeniswagen, hulpeloze hulpverleners, gebogen schouders van gekraakte ouders. Ik moest wegkijken, het werd mij te veel.
Als een vorst sterft, dan is het land in rouw, bij officieel besluit. Het overlijden is erg, maar niet voor iedereen of voor iedereen evenveel, en als de rouwperiode voorbij is, slaan we de bladzijde om.
Maar als 22 kinderen de dood vinden in een ongeluk dat nooit had mogen gebeuren, is een nationale dag van rouw welkom, dan is het goed om collectief te kunnen rouwen, met de discrete aanmoediging van de overheid, om het verdriet dat we allemaal apart voelen, samen gestalte, een uitweg te geven. Klinkt het als De Bond Zonder Naam? Het zij zo, ik krijg het niet anders verwoord. Collectief rouwen is beter dan zoeken naar onvindbare woorden, is beter dan kijken naar beelden die we eigenlijk niet willen zien, omdat we ons een beetje voyeur voelen.
Leg dus uw bezigheden neer, om 11 uur of daaromtrent, laat uw gemoed volschieten, laat uw tranen zonder schaamte vloeien, leg een hand op een schouder, geef een knuffel als u dat zo ligt, voel een krop in uw keel, laat uw gedachten afdwalen naar Sierre, Zwitserland. Maar voel iets: mededogen, compassie, deernis. Het is niet verboden het noodlot te vervloeken. En sta ook stil bij de lijdensweg van de zwaargewonde slachtoffers.
Zijn we daarmee iets vooruit, is iemand daarmee geholpen? Het is een vraag die mag gesteld worden. Ik denk dat het antwoord ja is. Maar ik zou met de beste wil van de wereld niet kunnen uitleggen waarom.
Louis van Dievel
